"Księga Mieczy" Gardner Dozois - RECENZJA

Od chwili kiedy przeczytałem jakąś antologię minęło parę lat. Nie będę ukrywał, że byłem kiedyś gorącym zwolennikiem tego typu książek ale od pewnego czasu wolałem sięgać po bardziej rozbudowane historie. Muszę przyznać, że „Księga Mieczy” trafiła do mnie w idealnym momencie. Z powodu braku czasu i dość dużego nawału obowiązków, możliwość przeczytania krótkiej, zamkniętej historii, zamiast „szatkowania” i ciągłego odrywania się od dłuższej powieści, była dla mnie rozwiązaniem wręcz wymarzonym. Jednak czy warto po taki zbiór sięgnąć?

„Księga Mieczy” to zbiór aż szesnastu opowiadań, wyselekcjonowanych i wybranych przez redaktora Gardnera Dozois'a. Znajdziemy tutaj opowiadania tak popularnych pisarzy jak Ken Liu, Robin Hobb, K.J. Parker czy George R.R. Martin. Wszystkie teksty łączy wspólny motyw przewodni jakim jest miecz. Jednak nie zawsze należy rozumieć to słowo dosłownie a samo pojęcie jest dość szerokie. Może służyć nie tylko jako definicja przedmiotu ale równie dobrze jako określenie pewnych cech charakteru. Szlachetność, rycerskość ale i również ostrość, nieugiętość, umiejętność szybkiego odbierania życia to tylko kilka cech, które pasują mi do postaci określanych mianem „miecza”.

    Opowiadania oczekuję spełnienia trzech warunków. Po pierwsze historia musi być krótka. Nie lubię opowiadań, których tylko cienka granica dzieli od stania się mikropowieścią. Myślę, że pięćdziesiąt stron druku to jedna z górnych granic, w których autor powinien zamknąć opowiadaną przez siebie historię. Po drugie uważam, że opowieść powinna przykuć od pierwszych chwil chociażby niezwykłością sytuacji, w której znalazł się bohater. Tekst powinien złapać czytelnika i nie puścić go aż do samego końca. Po trzecie i chyba najważniejsze, opowieść powinna mieć puentę. Puenta Moi Drodzy jest bowiem dla opowiadania najważniejsza. Powinna przede wszystkim zaskoczyć czytelnika ale i również pozostawić po sobie pewien ślad sprawiający, że o historii myśli się przez pewien czas po lekturze.

    Z zaskoczeniem muszę stwierdzić, że zdecydowana większość, jeśli nie wszystkie opowiadania składające się na „Księgę Mieczy” spełniają te warunki. Zawsze po lekturze takiego zbioru jestem w stanie wskazać opowiadania dobre i słabsze. Dzisiaj mam z tym duży problem. W zasadzie wszystkie szesnaście historii przykuło moją uwagę. Na szczególne uznanie zasługuje przede wszystkim piękna, klasyczna opowieść pod tytułem „Hrunting”. Autorka stara się przedstawić dalsze wydarzenia jakie miały miejsce po pamiętnym czynie Beowulfa. Opowieść o sprawiedliwości, więzach rodzinnych oraz próba odpowiedzi na pytanie czy legendarne postaci są aby na pewno zbudowane tylko z pozytywnych i nieskazitelnych cech a ich czyny dokonywane są w sposób szlachetny.

    „Księga Mieczy” to jedna z lepszych antologii jakie czytałem. Nie jest to zaskoczeniem zwłaszcza jeśli na chwilę zerkniemy na postać redaktora Gardnera Dozois”a, który jest laureatem aż piętnastu nagród HUGO w kategorii edytorstwa oraz szesnastu nagród Locusa w kategorii „Najlepszy wydawca”. Jakby tego było mało również na polu pisarstwa odniósł on duże sukcesy ponieważ dwukrotnie jego opowiadania zdobywały nagrodę „Nebula” i aż pięciokrotnie nominowane były do HUGO. Chyba nie można wyobrazić sobie bardziej kompetentnej osoby do stworzenia takiego zbioru. Poza tym w zbiorze nie ma autorów przypadkowych. Oprócz wspomnianych na wstępie praktycznie wszyscy pisarze byli nagradzani za swoją pracę, zdobywając liczne nagrody.

    „Księga Mieczy” to bardzo dobra pozycja dla każdego kto ma ochotę odpocząć od wielotomowych serii. Zbiór ten to doskonała okazja do zapoznania się ze stylem oraz próbką umiejętności pisarzy, o których czasami wiele się słyszało jednak niekoniecznie czytało się dzieła przez nich napisane. Sama książka wydana w twardej oprawie z piękną, klimatyczną i grafiką oraz wysokiej jakości papierem z pewnością może być ozdobą niejednej biblioteczki.



                 Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka