"Harry Potter i Kamień Filozoficzny" J.K. Rowling

Kiedy na początku roku robiłem sobie taki mały plan dotyczący tego jakie książki chciałbym w najbliższym czasie przeczytać, postanowiłem sobie, że po latach wrócę do serii o Harrym Potterze. Długo myślałem czy jest sens tworzenia kolejnego tekstu dotyczącego tego kultowego już cyklu skoro Internet jest już praktycznie aż po brzegi wypełniony mniej lub bardziej udanymi recenzjami. Doszedłem jednak do wniosku: czemu nie? Nawet jeśli tego tekstu nikt poza mną nie przeczyta to mam poczucie, że warto. Myślę, że przede wszystkim dla mnie samego. Tekst ten raczej nie można traktować jako recenzję a raczej moją sentymentalną podróż do czasów , które chyba już nigdy nie wrócą. Czasów Potteromani.

O Harrym Potterze usłyszałem po raz pierwszy kiedy miałem 10 lat. To wtedy w 2000 roku po raz pierwszy książki o małym czarodzieju ukazały się w Polsce. Muszę Wam powiedzieć, że w czasach tych wśród moich rówieśników czytanie nie było mile widziane. Było oznaką słabości. Nie wiem jak jest obecnie wśród dziesięciolatków ale za moich czasów im mniej się umiało i im gorzej się czytało tym było się bardziej lubianym. Ja wyznawałem zupełnie inne zasady. Nie raz było tak, że przychodząc do domu ze szkoły kładłem się na sofie (a miałem taką specjalną z motywem disnejowskiej „Księgi Dżungli”) i zaczytywałem się w zeszytowych wydaniach westernów Karola Maya (o których może jeszcze kiedyś opowiem), w książkach Adama Bahdaja, Makuszyńskiego, Parandowskiego itd. Pojawienie się „Harrego Pottera i Kamienia Filozoficznego” na pewien czas zupełnie zmieniło dotychczasowy „układ sił”. Otóż na korytarzach szkolnych podczas przerw coraz częściej pojawiały się pojedyncze jednostki z książką w ręku. Z czasem przerodziło się to w prawdzie szaleństwo i w pewnym stopniu modę. Do tego stopnia, że z książką w ręku paradował nawet najbardziej tępy szkolny osiłek.

    Muszę przyznać się, że sięgając dzisiaj po „Kamień Filozoficzny” miałem pewne obawy. Bałem się, że blisko osiemnaście lat po pierwszym przeczytaniu (a czytałem go potem wiele razy nie mogąc doczekać się premiery kolejnych tomów) książka ta nie wyda mi się aż tak wyjątkowa. Z ulgą mogę Wam teraz powiedzieć, że moje obawy okazały się bezpodstawne. „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” wciągnął mnie od pierwszego rozdziału i nie puścił aż nie skończyłem go czytać. Z przyjemnością wyłapywałem różnice pomiędzy książką a jej ekranizacją. Ze zdumieniem odkryłem również jak wiele dialogów z polskiego tłumaczenia powieści zostało żywcem przeniesionych do filmowej adaptacji.

    Największym zaskoczeniem jak dla mnie był dla mnie sposób przedstawiania przez Rowling czarodziejów (zwłaszcza na początku książki). Nie sposób ich nie odbierać jako lekko zwichrowanych ludzi, którzy pomimo wielu przeżytych lat zachowują się w sposób wielce infantylny. Takim zaskoczeniem jak dla mnie była postać Dumbledore'a, którego jedna z wypowiedzi pozwala wątpić w inteligencje tego bohatera. Mam na myśli scenę, w której na Wielkiej Sali wypowiada do uczniów następujące słowa: „Zanim rozpoczniemy nasz bankiet, chciałbym wam powiedzieć kilka słów. A oto one: Głupol! Mazgaj! Śmieć! Obsuw! Dziękuję wam!”. Jednak pomyślmy, który z nas w dziecięcych czasach nie chciałby mieć takiego nauczyciela?

    Nie mogę przejść obojętnie obok chwili kiedy Harry Potter dowiaduje się o tym, że jest czarodziejem. Chłopiec od niemowlęcia wychowywany wśród zwykłych ludzi powinien być bardziej sceptyczny. Tymczasem on bardzo szybko akceptuje fakt istnienia zarówno magii jak i innego, równoległego świata. 

    Rowling w "Kamieniu Filozoficznym" prowadzi narrację i konstruuje całą intrygę w taki sposób, że młodszy, mniej doświadczony czytelnik z pewnością może nie domyślić się kto jest prawdziwym nieprzyjacielem Harrego. 

    Na koniec chciałbym jeszcze poświęcić chwilę wizualnej stronie książki. Posiadam egzemplarz z 2000 roku w miękkiej oprawie. Pomimo tego, że obecne wersje posiadają bardziej „wypasioną” grafikę to jak dla mnie ta pierwsza ma ten niepowtarzalny klimat. Klimatyczne są też ilustracje stworzone przez Mary Grandpre towarzyszące każdemu nowemu rozdziałowi. Myślę, że każda z tych małych grafik z powodzeniem może konkurować z niejedną pełno stronicową ilustracją w innych książkach.

    Spotkanie z Harrym Potterem po blisko 18 latach mogę porównać do spotkania z dawno niewidzianym przyjacielem. Pomimo tego, że dawno się z nim nie widziałeś ciągle macie wspólne tematy i czas spędzony razem leci jak szalony. Wracając do Hogwartu czułem się jakbym wracał do dawno nieodwiedzanego domu rodzinnego. Pełno znajomych kątów, na każdym kroku jakieś przyjemne wspomnienie. Cieszę się, że zdecydowałem się odkurzyć ten kultowy cykl.