"Na fali szoku" John Brunner - RECENZJA

O pisarzu o nazwisku Brunner po raz pierwszy usłyszałem kiedy to na półkach księgarń zadebiutowała nowa seria wydawnicza- „Artefakty”. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że właśnie ten autor stanie się jednym z moich ulubionych. Zostałem oszołomiony powieścią o nietypowej konstrukcji, „Wszyscy na Zanzibarze”. Byłem świadkiem jak Brunner zachował się wręcz jak jasnowidz przewidując m.in. maski smogowe w „Ślepym Stadzie”. Dzisiaj postanowiłem sięgnąć po najkrótszą z artefaktowych książek tego brytyjskiego pisarza, „Na fali szoku”

Poznajmy Nickiego Haflingera. Człowieka o ponadprzeciętnej inteligenci, wychowywanego i kształconego w rządowym ośrodku dla niezwykłych dzieci, który postanawia nie dać się podporządkować panującemu systemowi. Ucieka on z „wylęgarni” geniuszy i przybierając coraz to nowe tożsamości decyduje się aby rzucić wyzwanie z góry ustanowionemu porządkowi.

    Biorąc do ręki „Na fali szoku” czytelnik musi pamiętać o tym, że książka ta ukazała się w 1975 roku. Wiele tematów czy technologii, z którymi dzisiaj spotykamy się na co dzień wtedy pozostawało jedyne w sferze marzeń. Do takich elementów można z pewnością zaliczyć wideokonferencje czy przeniesienie znacznej części życia do świata wirtualnego. Jeżeli o tym nie będziemy pamiętać przed lekturą, powieść Brunnera dla wielu może trącić myszką. Zwłaszcza jeżeli czytelnik ma za sobą lekturę chociażby „Trylogii Ciągu” Gibsona.

    Świat przedstawiony przez Brunnera mnie osobiście przerażał. Bo jak można spokojnie patrzeć na świat gdzie większość więzów rodzinnych jest tak słabych, że wręcz one zanikają? Czy naturalny jest świat gdzie jedyna miejscowość gdzie ludzie żyją w zgodzie i chcą sobie nawzajem bezinteresownie pomagać jest skazywana na unicestwienie przez rząd? „Na fali szoku” to książka opowiadająca o władzy, która chce kontrolować i ingerować w najdrobniejsze aspekty życia ludzkiego.

    Lektura „Na fali szoku” nie jest z pewnością łatwa. Nie raz czytelnik może czuć się zagubiony niejednolitą konstrukcją powieści. To co świetnie sprawdzało się chociażby we „Wszyscy na Zanzibarze”, w tej powieści Brunnera niezbyt ze sobą współgra. Myślę, że znaczący wpływ na to zjawisko miała dość mała objętość książki. Pisarz nie tworzy zbyt wielu bohaterów (co akurat dla niego jest dość typowe) jednak pomimo tego ja osobiście nie czułem więzi praktycznie z żadnym z nich. Jest to dość dziwne bo nie raz wspominałem, że lubię w literaturze postaci buntowników czy też osób szukających własnej drogi. Poza tym z bólem muszę stwierdzić, że bardzo często napotykałem momenty, które mnie nużyły i odkładałem książkę po przeczytaniu paru stron.

    „Na fali szoku” Johna Brunnera pomimo paru wad jest powieścią, którą każdy uważający się za fana science fiction powinien poznać. To właśnie w tej powieści po raz pierwszy zostało użyte słowo „robak” (worm) w odniesieniu do szkodliwego oprogramowania. Niesamowite i przerażające zarazem jak bardzo aktualne stają się w obecnych czasach wizje Brunnera.