"Gra o Tron" George R.R. Martin - RECENZJA

Wiele razy wspominałem już na swoim blogu, że mam pewien nawyk, którego ciężko jest mi się pozbyć. Otóż nie lubię czytać serii, które nie są jeszcze ukończone. Dopiero kiedy na mojej półce znajdują się wszystkie tomy i mam gwarancję, że historia została już opowiedziana przez autora do końca, sięgam po pierwszy tom i rozpoczynam lekturę. „Gra o Tron” jest dzisiaj wyjątkiem od tej reguły. Wpłynęło na to wiele czynników ale oprócz tego iż na zakończenie serii nie wiadomo ile jeszcze trzeba będzie czekać największy wpływ na moją decyzję miał inny czynnik. Pojawienie się serialu emitowanego na antenie HBO spowodowało ogromny wysyp zarówno memów jak i informacji dotyczących całej serii Martina. „Gra o Tron” jest praktycznie wszędzie a co za tym idzie na każdym kroku można spotkać spoilery. Dlatego też bojąc się, że chcąc nie chcąc poznam wiele szczegółów z serii przed jej przeczytaniem postanowiłem uprzedzić bieg wypadków i samemu rozpocząć swoją przygodę z „Pieśnią lodu i ognia”.

    Myślę, że każdy z nas zna pewien schemat opowieści kiedy to grupka dzielnych rycerzy wypowiada wojnę tyranowi. Opowieść taka zawsze kończy się zwycięstwem buntowników, jeden z nich (ten najdzielniejszy) zostaje królem. Koniec. Martin łamie ten znany przez wszystkich schemat. Swoją opowieść rozpoczyna w momencie kiedy większość pisarzy pisze zakończenie. Tyran zabity, nowy król wybrany no ale co dalej? Czy więzy i zależności przetrwają w momencie kiedy cel ich powstania został osiągnięty?

    Biorąc do ręki „Grę o Tron” spodziewałem się, że z każdej strony będzie kapała krew a co parę kartek będzie ginął, któryś z bohaterów. Takie bowiem wyobrażenie ukształtowało się w mojej głowie widząc opinie dotyczące serialu. Owszem momentami bywa brutalnie, giną również ludzie ale według mnie Martin w pierwszym tomie swojej serii zachowuje równowagę i nie epatuje śmiercią i wnętrznościami.

    Większa część akcji skupia się na intrygach dworskich, z którymi musi się zmierzyć nowy królewski namiestnik. Przebiegłość, fałszywość to tylko niektóre przywary dworu, z którym musi stawić czoła bohater o cechach tak szlachetnych, że aż naiwnych. Człowiek wyciągnięty z dalekiej północy gdzie ludzie są prości nie jest świadomy przewrotności ludzi z południa. Muszę się Wam przyznać, że podczas lektury nie mogłem pozbyć się wrażenia, że za takimi a nie innymi postępowaniami bohaterów stoi ktoś inny. Jakaś zewnętrzna siła pociągająca za sznurki a nieświadomi ludzie odgrywają zaplanowany przez nią spektakl.

    Martin tworzy postaci, z których każdy jest na swój sposób wyjątkowy i posiada własny niepowtarzalny charakter. Są to ludzie, których można lubić ale i znajdą się tacy, którzy będą irytować, denerwować. Myślę, że wszyscy czytelnicy znajdą postać, z którą będą się identyfikowali ale i postać, którą od razu znienawidzą. Jednakowoż mnogość tychże bohaterów może powodować pewne problemy podczas lektury. Bywało nie jeden raz kiedy gubiłem się w tłumie postaci drugoplanowych, zwłaszcza wtedy gdy ktoś taki należał do jednego z mniej znacznych rodów. Pojawiające się co chwilę te same nazwiska, jednak w różnym stopniu spokrewnienia powodowały pełen chaos.

    „Gra o Tron” należy do powieści z gatunku fantasy. Jednak elementy fantastyczne, chociaż w powieści występują stanowią jedynie subtelne tło. Nie jest to broń Boże minusem. Brak przesytu tych elementów potęguje ich wyjątkowość i tajemniczość.

    Po lekturze „Gry o Tron” nie sposób nie stwierdzić, że jest ona zaledwie prologiem do prawdziwych wydarzeń. To tutaj akcja powoli nabiera tempa aby (mam nadzieję) w dalszych tomach wprawić czytelnika w osłupienie. Książka ta nie zmieniła jakoś szczególnie mojego „czytelniczego życia”. Jednak z pewnością to jedna z lepszych i ciekawszych książek fantasy jakie dane mi było czytać.