"Czarna Madonna" Remigiusz Mróz - RECENZJA

Myślę, że każdy kto choć na chwilę zaglądnął do jakiejkolwiek księgarni z pewnością spotkał się z książkami Remigiusza Mroza. Pisarz ten pomimo swojego młodego wieku zdobył już popularność i z pewnością przez wielu jest rozpoznawalny. Do tej pory jakoś nigdy nie było mi po drodze z jego twórczością. Jednak niedawno w moje ręce wpadła „Czarna Madonna” tegoż pisarza i postanowiłem się przekonać na własnej skórze czy rzeczywiście Mróz zasługuje na miano jednego z najlepszych polskich pisarzy.

Akcja powieści toczy się w czasach współczesnych. Głównym bohaterem jest były ksiądz o imieniu Filip. Rzucił on sutannę kiedy udzielając ślubu pewnej parze zrozumiał, że jego dotychczasowe życie nie jest do końca takie jakim by chciał. Jednak jego dalsze losy z pewnością nie są do pozazdroszczenia. Otóż samolot, którym podróżuje jego narzeczona znika w tajemniczych okolicznościach by następnie pojawiać się w różnych częściach świata. Na domiar złego Filip zaczyna odczuwać wrażenie jakby dzielił swoje ciało z jakąś istotą z innego świata, a pytanie „czy został opętany?” coraz częściej pojawia się w jego myślach.

    „Czarną Madonnę” mógłbym podzielić na trzy etapy. Pierwszym etapem jest słaby początek. Brakuje w nim tego „czegoś” co sprawia, że fabuła „łapie” czytelnika i nie pozwala mu się oderwać od lektury. Cała sytuacja opisywana przez Mroza wydawała mi się absurdalna zwłaszcza widząc zachowanie bohaterów. Pomimo tego, że od pierwszych stron cała sprawa zniknięcia samolotu wydaje się mieć ponad naturalne cechy, o których otwarcie mówią nawet media, postacie stworzone przez Mroza akceptują ten fakt jak coś normalnego. Nawet jeśli chociaż na chwilę okazali zdumienie to nazwałbym je raczej zdawkowym.

    Drugi etap to rozwinięcie fabuły, gdzie akcja nabiera tempa. Autor dużo miejsca poświęca opętaniom demonicznym. Dowiadujemy się tutaj jakie znaczenia mają niektóre elementy ubioru liturgicznego księży. Widać tutaj, że Mróz dużo czasu poświęcił na badanie chociażby życiorysu słynnego watykańskiego egzorcysty Gabriela Amortha czy zachowań ludzi, którzy byli opętani. Momentami atmosfera robi się naprawdę mroczna. Jest to najmocniejszy punkt powieści. Niestety autor dość szybko przechodzi o etapu trzeciego jakim jest średnie zakończenie.

    Koniec „Czarnej Madonny” to zakończenie jakie już nie raz widziałem. Niczym mnie nie zaskoczyło a podobne rozwiązania widziałem już wcześniej u wielu innych autorów. Na dobrą sprawę miałem wrażenie jakby autor miał gotowy świetny materiał dotyczący tajemnicy opętań oraz oficjalnego stanowiska kościoła chociażby co do interpretacji Apokalipsy św. Jana i środek powieści powstał na długo przed tym jak pisarz zasiadł do napisania początku i zakończenia książki.

    „Czarna Madonna” Remigiusza Mroza to powieść, którą bez wyrzutów sumienia nazwałbym średniakiem. Nie potrafię się jednak zgodzić z falą aż tak bardzo negatywnych ocen jakie pojawiają się w Internecie na temat tej książki. Pomimo kilku niedociągnięć myślę, że każdy kto lubi chociażby filmy z gatunku horroru o tematyce opętań, znajdzie coś dla siebie. Warto czytać polską literaturę.