"Misja Ambasadora", "Łotr", "Królowa Zdrajców" czyli "Trylogia Zdrajcy" Trudi Canavan - (szybka) RECENZJA

Powrót do zakończonego już projektu przez pisarza nie zawsze jest dobrym wyborem. „Trylogia Czarnego Maga” nie zachwyciła mnie. Uważam, że była kompletnie przereklamowana i niczego szczególnego po sobie nie pozostawiła. „Trylogia Zdrajcy” jest kontynuacją losów magów z Kyralii. Czy udaną?

            Pierwszy tom nowej trylogii „Misja Ambasadora” przenosi nas w czasie o dwadzieścia lat do przodu od wydarzeń z poprzednich części. Akcję powieści idealnie opisuje nota od wydawcy więc pozwolę ją sobie po prostu zacytować:

„Sonea jest przerażona, kiedy jej syn, który właśnie ukończył studia, postanawia dołączyć do grupy Ambasadorów Gildii, wybierających się do Sachaki. Kiedy nadchodzi wiadomość, że zaginął, Sonea chce koniecznie ruszyć na poszukiwania, ale nie może opuścić miasta, nie łamiąc prawa zabraniającego czarnym magom opuszczania Imardinu.

Kiedy pojawia się u niej Cery, prosząc o pomoc, ponieważ większość jego rodziny została zamordowana, Sonea dowiaduje się, że w półświatku od lat toczy się śmiertelna wojna między Złodziejami. Podejrzane przypadki śmierci sprawiają, że Gildia zaczyna się martwić, czy przypadkiem nie ma do czynienia z dzikimi magami.”

            Zacznijmy od strony wizualnej książki. Okładka jest po prostu beznadziejna. Swoim kolorem jak i czcionką bardziej przypomina romansidła Daniel Steel a nie powieść fantasy.

            Na samym początku mamy dość sporo „delikatnych” odniesień do poprzednich tomów. Muszę przyznać, że ułatwiło mi to przypominanie sobie bohaterów czy wydarzeń.

            To co mi się nie podobało w powieści to sposób w jaki są przedstawiani mężczyźni. Miałem wrażenie, że wszyscy są tacy „miękcy” wręcz kobiecy- wrażliwi, dobrzy, kochający. Ogólnie Canavan dużo pisze o uczuciach.

            „Misja Ambasadora” o wiele bardziej przypadła mi do gustu niż chociażby „Gildia Magów”. Tutaj coś się dzieje konkretnego od samego początku: Łowca Złodziei, tajemnicza magia oraz ugrupowanie Zdrajców.  Czytelnik śledzi tutaj aż trzy wątki przedstawiające różnych bohaterów i różne problemy. Jednak każdy wątek jest ze sobą powiązany i tworzy całość.

            Moją irytację bardzo często budziło słowo: „potaknął”. Tak jakby nasz język ojczysty nie miał na tyle synonimów aby zastąpić czymś ten wyraz.

            Ogólne wrażenia po przeczytaniu pierwszego tomu mam dobre. Muszę przyznać, że podchodziłem do niego bardzo sceptycznie ale mile zostałem zaskoczony. Akcja wciągnęła mnie na tyle, że jestem w stanie wybaczyć Trudi wszystko to co wcześniej mnie irytowało. 

Drugi tom trylogii, zatytułowany „Łotr” to kontynuacja losów bohaterów z poprzedniej książki. Autorka wprowadza również całkiem nowe postaci dwójki Nowicjuszek a co za tym idzie nowy wątek.

            Canavan próbuje wprowadzić do gatunku coś nowego, coś z czego byłaby rozpoznawalna i wyjątkowa. „Padło” na homoseksualizm. Stara się tak jak w poprzednich częściach tak i w „Łotrze” pokazać uczucia i problemy takich ludzi. Moim zdaniem poniosła porażkę. Opisy związków homoseksualnych w jej wykonaniu sią infantylne. Zamiast budzić sympatie i zrozumienie raczej budzą politowanie i śmieszność.

            Cała Gildia Magów przypomina raczej bandę uprzejmych, nieporadnych idiotów a nie potężnych ludzi. Boją się sprawdzać myśli niebezpiecznej „Dzikiej” aby przypadkiem „nie obrazić” jej ludu. No na litość boską!

            Tymczasem Mistrz Dannyl bada historię. W przypadku magii starożytne, zapomniane wynalazki mogą mieć olbrzymią moc. Dziwię się, że Sachakanie tolerują szperającego historyka. Przecież to co on robi śmiało można podciągnąć pod szpiegostwo. Poza tym mam wrażenie, że nikt poza Mistrzem Gildii w całej książce nie interesuje się historią.

            „Łotr” jest pierwszą książką, która mimo to, że czasami budziła moją irytacje to jednak ma w sobie to „coś” co powoduje, że chce się ją czytać. Pomimo wad opisuje po prostu ciekawą historię.

„Królowa Zdrajców” to trzeci tom trylogii. Lorkin zostaje uwięziony przez króla Sachaki. Podczas trwających wiele godzin przesłuchań aschaki chcą wydobyć z niego informacje dotyczące Zdrajców. Tymczasem Sonea wraz z Reginem udają się do Sachaki aby nawiązać kontakty dyplomatyczne z buntownikami a Cery zmuszony jest do ukrywania się w podziemiach Gildii.

            Ostatni tom trylogii ciągnie się momentami niemiłosiernie. Pełno jest takich „zapychaczów” czasu. Nie wnoszą kompletnie nic nowego do akcji poza kolejnymi kartkami papieru. Miałem wrażenie, że Canavan zbrakło pomysłu na zakończenie historii. Założyła, ze napisze trzy tomy i choćby się paliło i waliło to napisze! Całą historię śmiało można by było ująć w dwóch ksiązkach pozbywając się przy tym wielu niepotrzebnych i irytujących fragmentów.

            Sposób w jaki przedstawiane są tutaj slumsy jest przy najmniej dla mnie dziwny. Nie widać tu aż takiego zdegenerowania nizin społecznych. Wszystko jest takie „łagodne” i „wygładzone”. Wiemy czym trudnią się Złodzieje jednak, niektórzy są przedstawieni jako w sumie „mili” ludzie. Poza tym ochroniarze umiejący czytać i liczyć (Gol) nie są przy najmniej dla mnie wiarygodni.

 Brent Weeks w swojej Trylogii Cienia bardzo naturalistycznie przedstawia realia życia wśród nizin. Jeżeli i was irytowało podejście Canavan do złodziei, narkotyków itd. to śmiało polecam tą pozycję, nie zawiedziecie się!

Cała „Trylogia Zdrajcy” z pewnością nie jest dziełem wybitnym a co najwyżej przeciętnym. Jeżeli komuś nie przeszkadzają nieścisłości fabularne, bezsensowne przemyślenia i miłość w fantastyce niczym z kart romansów to na pewno odnajdzie się w twórczości Canavan. Jednak jeżeli po prostu odrzucimy wszystko to co irytujące będziemy mogli odnaleźć powieść momentami intrygującą, wciągającą i ciekawą. Ja jednak na pewno nie prędko sięgnę po kolejną książkę tej autorki.