"Ja Inkwizytor: Kościany Galeon" Jacek Piekara - RECENZJA

Wszyscy, którzy w miarę regularnie śledzą wpisy pojawiające się na moim blogu, z pewnością dostrzegli moje przywiązanie do postaci stworzonej przez Jacka Piekarę – inkwizytora Mordimera. Kiedy pisałem recenzje książki „Ja Inkwizytor: Głód i Pragnienie”, dałem wyraz swojemu rozczarowaniu oraz przekonaniu, że świat, w którym Jezus Chrystus zszedł z krzyża i utopił Jerozolimę oraz swoich prześladowców w rzece krwi, stał się dobrą maszynką do robienia pieniędzy. Miałem duże obawy kiedy sięgałem po „Kościany Galeon”. Nie wiedziałem czego się spodziewać. Jednak sentyment do bohatera wziął górę i książkę kupiłem.

    Tak jak w „Głodzie i Pragnieniu” Mordimer podejmuje się wykonywania zleceń od Mistrza Inkwizytora Teofila Dopplera. Tym razem musi zbadać sprawę tajemniczego zniknięcia pewnego szalenie bogatego kupca.

    „Ja Inkwizytor: Kościany Galeon” to najlepsza książka ze świata inkwizytorów od bardzo, dawna czyli od chwili premiery „Łowcy Dusz”. Czy jednak oznacza to, że książka ta wyjątkowo przypadła mi do gustu?

    Powieść ta, reklamowana jako łącznik pomiędzy częściami „Ja Inkwizytor” a „Sługą Bożym”, według mnie nie wniosła niczego nowego do serii. Akcja w opowiadaniach Jacka Piekary stała się bardzo schematyczna. Zlecenie, tajemnica, śledztwo,rozwiązanie. Sama seria od pewnego czasu przestaje być fantastyką a staje się miernym kryminałem. Jednak „Galeon” ma w sobie ten szczególny „błysk”, który spowodował, że książka mnie wciągnęła. Czy spowodował to mój sentyment, czy też po prostu chęć powrotu do tego świata? Niestety nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie.

    Chciałbym w tym tekście móc napisać, że wcześniej się myliłem, pisząc o „maszynce do robienia pieniędzy”. Przykro mi, ale po lekturze najnowszej powieści Piekary dalej mam podobne zdanie. Brakuje świeżości, jakiejś bardziej skomplikowanej intrygi. Fakt, że „Kościany Galeon” przypadł mi do gustu nie zmienia tego, że jest książką przeciętną w porównaniu do pierwszych zbiorów opowiadań z tego uniwersum. Pytanie brzmi: czy gdyby nie zawód jaki odczułem po lekturze „Głodu i pragnienia”, byłbym w stanie docenić tę maleńką iskierkę, którą odnalazłem teraz? Niestety wątpię w to. Poza tym nie jestem osamotnionym w podobnym twierdzeniu. Warto zerknąć chociażby na portal „lubimy czytać” aby przekonać się jak wiele czytelników zawiodło się i zniechęciło do serii.

    Książka, jak to zwykle bywa u „Fabryki Słów” prezentuje się świetnie na półce. Grafikę na okładkę stworzył ceniony przeze mnie Piotr Cieśliński (znany jako Dark Cryon) a ilustracje wewnątrz wykonał Dominik Broniek. Jedyne do czego mogę się tutaj doczepić to rodzaj tuszu, którym został wydrukowany tekst. Po przeczytaniu większej ilości stron, moje palce stawały się czarne, jakby ubrudzone grafitem lub węglem. Powoduje to, że książka niestety się brudzi.

    Myślę, że powinienem jeszcze raz wspomnieć o zamieszaniu towarzyszącym premierze „Kościanego Galeonu”. Pierwotna data ukazania się książki była wskazywana na pierwszy kwartał 2015 roku. Jednak termin ten nie został dotrzymany, a pieniądze wpłacone przez czytelników w ofercie przed sprzedażowej wróciły do swoich właścicieli. W internecie ruszyła prawdziwa burza, a profil wydawcy na facebook'u był codziennie bombardowany masą postów z pytaniami o powód opóźnienia. Sam napisałem post, w którym stwierdziłem, że pewnie „Galeon” był jeszcze słabszy od poprzednich części i wydawnictwo na pewno kazało Piekarze pisać od nowa. Czy moja „teoria spiskowa” była słuszna? Niestety nie dane było mi się tego dowiedzieć bo mój wpis w tajemniczych okolicznościach zniknął ze strony Fabryki Słów. Taka moja mała dygresja na zakończenie.

    „Ja Inkwizytor: Kościany Galeon” to powieść przeciętna. Autor starał się przywrócić gasnący blask gwiazdy Mordimera, co po części mu się udało. Jednak czy nie jest za późno? Czy miano powieści najlepszej z serii „Ja Inkwizytor” powinna zadowalać? Myślę, że nie, ponieważ bycie nawet najlepszym samochodem na złomowisku nie zmienia faktu, że wciąż się przebywa w nie zbyt przyjemnym otoczeniu. Jednak książka ta daje nadzieję, że jeszcze może być dobrze. Kiedyś. Może. Warto pamiętać, że cierpliwość czytelników też się może wyczerpać.