"Ślepe stado" John Brunner - RECENZJA

Johna Brunnera poznałem dzięki zachwalanej przez wielu powieści „Wszyscy na Zanzibarze”. Nie przypuszczałem, że pisarz ten z miejsca stanie się jednym z ulubionych i śmiało mogę go nazwać największym moim odkryciem tego roku. Dziś trzymam w swoich rękach kolejną powieść tego pisarza: „Ślepe stado”.

Wyobraźmy sobie przyszłość gdzie każdy z mieszkańców Ziemi cierpi na jakąś chorobę. Na skutek spożywania mięsa pochodzącego od zwierząt hodowanych na paszach z antybiotykami, wirusy stały się praktycznie uodpornione na te leki. Mało tego, spada odporność naszego organizmu i powracają choroby, wydawałoby się już dawno zapomniane, jak tyfus. Środowisko zostało praktycznie zniszczone, ciężko jest wychodzić na zewnątrz bez używania specjalnych masek ułatwiających oddychanie, niebo zakrywa warstwa szarych chmur. Większość ludzi słońce zna tylko i wyłącznie z opowieści, picie wody z kranu często jest niebezpieczne dla zdrowia.

     W takim świecie życie staje się coraz bardziej niemożliwe. Wie o tym działacz ekologiczny Austin Train. Podczas swojego życia napisał kilka książek ostrzegających przed niszczeniem środowiska i wzywających wszystkich do opamiętania. Z początku ignorowany staje się wbrew własnej woli ikoną walki ze wszystkim co nie pochodzi od Matki Natury.

     John Brunner stawia bardzo ciekawe pytanie natury filozoficznej: czy Chrystus był pierwszym chrześcijaninem? Może to chrześcijanie wykorzystali naukę Jezusa i sami nadali odpowiednią narracje Jego słowom? Austin Train to odpowiednik Chrystusa w przyszłości. Jego „nauki” często są opacznie przez wielu rozumiane. Sam ruch trainistów dzieli się na radykałów, którzy nie wahają się użyć siły do walki z przemysłem oraz grupy ludzi, którzy ograniczają się do mieszkania w pewnego rodzaju obozach i tam próbowania żyć w zgodzie z prawami przyrody. Sam Train, trochę zagubiony i przerażony tym czym stał się w oczach ludzi postanawia zmienić nazwisko i ukryć się (nie bez znaczenia jest to, że stał się numerem jeden na liście najbardziej poszukiwanych osób przez władze). Czy jednak przyniosło to jakiś efekt? Tak. W jego miejsce pojawiają się setki osób podających się za niego i jeszcze bardziej wypaczających jego słowa.

     Najbardziej przeżerające jest jak wizja Brunnera z 1972 roku (!!) jest aktualna i wręcz spełnia się na naszych oczach. Sam mieszkam w Krakowie gdzie od paru lat wyjście na dwór w zimie przypomina spacer przez Nowy Jork ze „Ślepego stada”. Ludzie w maskach i szara kopuła smogu unosząca się nad moją głową. Tramwaje pełne kaszlących ludzi oraz wypełnione po brzegi przychodnie.

     Na koniec jeszcze parę słów na temat okładki książki. Genialna grafika wykonana przez Dark Cryona oraz całość utrzymana w kolorze zielonym. Jednak co najbardziej mnie zaskoczyło to to, że po odłożeniu „Ślepego stada” na półkę to kolor ten bardziej przypominał mi barwę zgniłej trawy. Czy moje podejście do wyglądu okładki zmieniła lektura powieści? A może treść była na tyle sugestywna, że otworzyła mi oczy na parę spraw do tej pory przeze mnie niedostrzeganych?

„Ślepe stado” to kolejna świetna książka Brunner'a. Z pewnością jest to powieść, która pomimo upływu lat pozostaje aktualna. Jedna z tych książek, do których z pewnością będzie się chciało wrócić po paru latach od pierwszej lektury. Warto aby każdy z nas zadał sobie pytanie: czy i my staniemy się ślepym stadem?