"Pomnik Cesarzowej Achai, Tom I" Andrzej Ziemiański - RECENZJA

Andrzej Ziemiański to jeden ze sztandarowych pisarzy „Fabryki Słów”. Myślę, że nie ma czytelnika polskiej fantastyki, któremu nie obiło się o uszy to nazwisko. Ponad dziesięć lat temu ukazała się trzytomowa powieść „Achaja”. Po długiej przerwie autor postanowił wrócić do stworzonego przez siebie świata.

„Pomnik Cesarzowej Achai” ma swoje grono przeciwników ale i zwolenników. Czytałem wiele opinii dotyczących tego cyklu i im więcej czytałem ich tym większe było moje przerażenie. Być może źle ulokowałem swoje oszczędności kupując nowy cykl Ziemiańskiego? Z lekturą jednak postanowiłem zaczekać aż na półkach księgarń ukaże się ostatni tom.

     Kim są bohaterowie „Pomnika”? Można wyróżnić trzy główne postacie, których losy w pewnym stopniu są ze sobą powiązane. Kai – niezbyt utalentowaną, młodą czarodziejkę, która wyrusza w swoją pierwszą misję, Krzysztofa Tomaszewskiego- oficera polskiego wywiadu podczas rejsu eksperymentalną łodzią podwodną oraz Shen- dziewczynę rozpoczynającą swoją karierę w Imperialnej Armii.

     Wielu z Was może zdziwić obecność Polaka w tak niezwykłym gronie. Jednak Ziemiański prezentuje wizję świata gdzie wzdłuż równika wyrastają sięgające stratosfery Góry Pierścienia. Oddzielają one świat jaki znamy od świata znanego z Achai. Polska „stworzona” przez pisarza wyrasta na jednego z liderów świata na północy. Nikt nie zna przyczyny nagłego bumu technologicznego. Polska z czasów Dwudziestolecia Międzywojennego zaczyna wyprzedzać epokę. Tereny na południe od Gór wydają być się doskonałym miejscem na założenie swoich kolonii. Nie muszę tutaj chyba wspominać, że naszym rodakom udaje się w końcu pokonać tą z pozoru niezniszczalną przeszkodę. Natomiast Cesarstwo Arkach przypomina trochę Starożytną Grecję czy też Rzym. Można sobie więc wyobrazić jakim szokiem dla mieszkańców Imperium było spotkanie z posiadającymi niewyobrażalne zdobycze techniki Polakami. Zwłaszcza jeśli tutejsza armia przypomina mieszankę hoplitów i XIX wiecznych oddziałów z pierwszymi muszkietami.

     Skoro już jesteśmy przy armii należy wspomnieć, że armia cesarzowej składa się wyłącznie z kobiet. Dlaczego? Nie mam zielonego pojęcia. W „Pomniku” autor ani jednym słowem nie wyjaśnia tego, dlaczego to właśnie „słaba płeć” musi walczyć. Czy było to wyjaśnione w „Achai”? Również nie pamiętam. Pozostaje mi mieć nadzieję, że kolejne tomy rozwiążą tę zagadkę. Zwłaszcza, że wydaje mi się naprawdę dziwne to, iż mężczyźni pozwalają aby to kobiety walczyły za nich z hordami tajemniczych potworów zamieszkujących nieprzebyte lasy.

     Akcja pierwszego tomu „Pomnika” dzieje się około 1000 lat po wydarzeniach znanych z „Achai”. Przyznam się bez bicia, że niewiele pamiętam z akcji pierwszej trylogii i do lektury podchodzę ze szczątkowymi informacjami dotyczącymi tego świata. Jednak czytając tom otwierający ten pięciotomowy cykl miałem wrażenie, że sam autor nie czuje się zbyt pewnie na własnym podwórku. Miałem wręcz wrażenie, że pisarz niezbyt pamięta co działo się wcześniej. Z pewnością nie mamy tutaj do czynienia z „wrzuceniem” postaci do z góry zaplanowanego i stworzonego od podstaw świata. To raczej świat rozrasta się wokół bohaterów. Jest tworzony wraz z postępem akcji. Przypominało mi to gry komputerowe (np. Warcraft) kiedy to drużyna z herosem na czele przemierza zaciemnioną mapę, która odkrywa swoje tajemnice tylko w niewielkim promieniu wokół naszego teamu.

     Pierwszy tom „Pomnika Cesarzowej Achai” z pewnością nie jest powieścią pozbawioną wad. Jednak lektura sprawiła mi sporo przyjemności. A to chyba właśnie przyjemność płynąca z lektury książki najbardziej się liczy. Prawda?